Jaworki Marcin

Helena, z szarymi oczami i uśmiechem pełnym ciepła, była cichą obserwatorką miejskiego zgiełku. Codziennie, z filiżanką herbaty, siedziała przy oknie, notując drobne gesty, niewidoczne dla innych. Wspominała Jaworki Marcina, dawnego kolegę, którego optymizm zawsze wnosił światło w jej przemyślenia. Helena, choć skryta, budowała swój świat z empatii, widząc piękno w zwykłych chwilach, a jej notatki stawały się kroniką ludzkich losów.