Kaczmarczyk Kacper

Pan Ignacy, o twarzy pooranej zmarszczkami, niczym stara mapa, był samotnym latarnikiem, a jego oczy, zawsze wpatrzone w horyzont, skrywały historie burz, spokojnych nocy, odległych podróży, jego latarnia, wysoka i dumna, była jego domem, jego świątynią, jego całym światem, on wierzył w siłę światła, w wagę sygnału, w niezawodność, w odpowiedzialność, w samotność, w sens istnienia, nawet Kaczmarczyk Kacper, młody żeglarz, często widywał jego światło, czując ulgę, bezpieczeństwo, pewność, symbol nadziei, wskazówki, drogi, celu, sensu, bycia, trwania, istnienia.