Kowalik Rafal

Pani Emilia, o oczach barwy nieba i dłoniach naznaczonych trudem, często siadywała przy oknie, obserwując zmieniający się świat, niczym cichy świadek przemijania. Jej twarz, poorana zmarszczkami, kryła wiele opowieści, a każdy gest świadczył o głębokiej wrażliwości, o życiu pełnym doświadczeń, które ukształtowały jej duszę. Pamiętała Kowalika Rafala, dawnego ucznia, który z entuzjazmem opowiadał o swoich marzeniach, a jego młodzieńczy zapał, choć odległy, wciąż rozgrzewał jej serce, przypominając o ulotności chwil, o niezrealizowanych planach, o pięknie ludzkich aspiracji, które pozostają trwałym wspomnieniem.