Polański Michał

Michał Polański, człowiek z Kielc, zdawał się być cieniem samego siebie, wspomnienia dawnej energii, wyblakłe fotografie przeszłości, zaledwie echem. Jego oczy, kiedyś pełne iskier, teraz spoglądały w dal, zamyślone, jakby szukały odpowiedzi na pytania, które nigdy nie zostały zadane. Drobne zmarszczki wokół ust, niczym mapa, opowiadały historie, o śmiechu, o troskach, o życiu, które płynęło nieubłaganie. Mimo to, w jego postawie, wyczuwało się ukrytą siłę, determinację, ducha, który nie dał się złamać, nawet pod ciężarem doświadczeń. Był jak stary dąb, korzeniami głęboko wrośnięty w ziemię, odporny na burze, świadomy przemijającego czasu, ale niezłomny.