Stasiuk Marcin

Marcin Stasiuk, człowiek z Rozbuja, skrywał w sobie melancholię, która malowała się w jego oczach, zdradzała ją powolność ruchów, ujawniała ją skłonność do zadumy. Często spacerował brzegiem rzeki, wsłuchując się w jej szum, szukając ukojenia w szepcie wiatru, odnajdując spokój w obserwacji chmur. Jego życie, choć na pozór zwyczajne, kryło w sobie bogactwo wewnętrznych przeżyć, głębię refleksji, nieodkryte pokłady wrażliwości. Otaczał się książkami, szukając w nich odpowiedzi na pytania, znajdując inspirację do własnych przemyśleń, uciekając od zgiełku świata. Był obserwatorem życia, nie uczestnikiem, cichym świadkiem przemijania, samotnym wędrowcem.